100 years ago, ang foreign secretary sa Britain nagpadala og suwat sa head sa British-Jewish community. Gi-declare didto sa letter nga mag establish og “national home for the Jewish people” -- gitawag ang letter nga the “Balfour Declaration.”
Kato nga letter -- mubo ra, 67 words -- nag declare nga tagaan og settlement ang mga Jewish people. Problematic to nga letter kay essentially, someone from a European superpower -- Great Britain -- nag promise nga tagaan ang Zionist movement og ilang kaugalingon nga country. A country made up of 90 percent Palestinian Arab natives.
So naghimo og mandate ang British government nga nag-facilitate og mass Jewish immigration -- kasagaran sa mga Jewish immigrants taga Europe nga ganahan mu-eskapo from Nazi rule. Naturally, katong mga native Palestinians kay na-alarm sila kay kalit lang nausab ang demographics sa ilang nasud, ug daghan gi-confiscate nga mga yuta ang British aron himuong Jewish settlements.
Natural, ni-escalate na ang tensions. So ni-result ni sa Arab Revolt from 1936-1939. Ang pinaka major nga resulta aning Arab Revolt was to withhold tax payments and boycott Jewish products, protesta against British colonialism and uncontrolled Jewish immigration. Syempre gi-repress sa Britain ang revolt -- apil na ani ang arrest campaigns ug home demolitions. Mga butang nga gi-implement gihapon sa Israel against Palestinians to this very day.
So in those three years of Arab Revolt, alkansi gyud ang Palestinians. Britain-backed ang mga Jewish settlers. Aside sa home demolitions, daghan gipang bombahan nga Palestinian villages. Sa tulo ka tuig ato nga protesta, 5,000 ka Palestinians ang namatay, almost 6,000 kay na-preso.
After ana, nisulod na ang United Nations. Eventually ang Jewish immigrants ni-balloon to 33 percent by 1947, but 6 percent ra ilang gi-occupy nga land. Ni-decide ang UN nga mu-adopt og resolution, “Resolution 181,” nga mu-divide sa Palestine into Arab and Jewish states. Nipalag ang Palestine, naturally, kay katong Resolution 181 55 percent ang ilang ihatag as Jewish state -- including ang coastal regions, which are important pieces of land.
Didto na nagsugod 100 percent ang pag-empower sa Zionist movement. Nakuha nila ang 78 percent of “historic Palestine,” which was originally Arab lands. An estimated 750,000 Palestinians were forced out of their homes, unya pag May 1948, gi-announce na sa Israel ang ilang establishment sa ilang nasud. A day after sa ilang pag-announce, nagsugod na ang Arab-Israeli war.
Kasagaran sa mga Palestinians nihawa nalang sa ilang nasud, naturally. Almost 200,000 Palestinians nga nagpabilin sa “Israel,” they had to live like second-class citizens in their own land.
Ang Hamas offshoot na sya sa mga resistant movements against Israel occupation. In 1993, with the signing of the Oslo Accords, ug formation sa Palestinian Authority, gi-grantan og interim government ang Palestinian people sa West Bank and Gaza strip -- pero limited self-rule lang gihapon. Imagine, original settler ka sa imong kaugalingon nga nasud, pero nahimo na nuon kang second-class citizen.
Precarious na gani in the first place tong Palestinian Authority nga “government,” gi-reoccupy pa hinuon sa Israel ang ubang parts sa Gaza ug West Bank. In 2007 nag-impose ang Israel government og land, air, and sea blockades sa Gaza strip. Didto pod nila gi-label ang Hamas nga terrorist organization.
Let’s make one thing clear: naa pod baya mga Israelis nga dili uyon anang Zionism. Before pa atong attack sa Hamas kay daghan nila nisupak anang expansion sa West Bank. Ang ilang kahadlokan, nga makasamot sa conflict.
Daghan pod mga Jews ron sa lain-laing nasud nga nisupak aning gibuhat sa Israel. Ang ilang point kay naka experience sila’g oppression from the Nazis before, karon kay sila na hinuon ang nahimong oppressors. Which is ironic.
Para nako kaning Hamas has parallels to the New People’s Army (NPA) pag Martial Law. Ingon si Marcos ang biggest problem kuno ang NPA, ang mga communists. Of course not; I beg to differ. Ang biggest problem was Martial Law itself. Tungod sa repression, sa kalisud sa kinabuhi, ang biggest recruiter ato sa NPA were not the communists. Ang biggest recruiter, ironically, was Marcos himself -- although indirectly. Nanaka og bukid ang mga aktibista to take up arms to fight Martial Law. Ang Edsa revolution, culmination nalang to sa years and years of hardship and struggle by the left. Nibuto nalang to pagka assassinate kang Ninoy. I would argue that ang biggest recruiter sa Hamas kay ang occupation of Palestine by the imperialistic Zionist movement, and pag-displace nila sa mga original Palestinians from their own lands.
